Czy dyslektyk może zostać pisarzem?

Hans Christian Andersen był duńskim pisarzem i poetą. Jego pierwsze baśnie ukazały się w 1835 roku. W literaturze specjalistycznej czytamy, że Andersen był dyslektykiem, co stwierdzono na podstawie jego rękopisów. W jego prywatnych listach roi się od błędów ortograficznych. Już w dzieciństwie miał znaczne trudności z uczeniem się, był opóźniony w realizowaniu programu szkolnego, uważano go za niezdolnego. Nawet gdy był już dorosły, nadal nie potrafił pisać poprawnie. W czasie studiów miał tak duże trudności, że myślał o rozstaniu się z życiem. Ostatecznie opuścił mury uczelni. W jego listach można znaleźć dowody na to, jak bardzo trudności szkolne wpłynęły na początki jego drogi pisarza, jednak nie zniechęciły go do dalszej pracy twórczej.

Gunter Grass pierwszą powieść „Kaszubi” napisał mając trzynaście lat. Jej rękopis, podobnie jak rękopis późniejszego „Blaszanego bębenka”, zawierał liczne błędy ortograficzne. Jednak te nie miały znaczenia w porównaniu z innymi walorami książek, za które pisarz jest bardzo ceniony i za które otrzymał Nagrodę Nobla. Należy wspomnieć, że Grass miał trudności w nauce i często zmieniał szkołę, nie zdał matury.

W książce „Miłosne czary i czarty” Krystyna Kolińska (1994) pisze o znajomości Elizy Orzeszkowej z naukowcem i filozofem Tadeuszem Grabowskim, z którym wspólnie pracowali nad dziełem „Ad astra”. Pod koniec ich nieudanej współpracy Grabowski miał wytknąć pisarce: „Te pani błędy ortograficzne! Po prostu – zgroza!” (Kolińska, 1994, str. 174).

Problemy z pisaniem nie zachęcają młodych ludzi do twórczości literackiej, ale jej nie przekreślają. Przeciwności napotkane na drodze do upragnionego celu mogą zahartować i przyzwyczaić do wytrwałej pracy. A pisanie wymaga ogromnej wytrwałości. Może właśnie dzięki nauczeniu się pokonywania trudności wyjątkowa wyobraźnia przyszłego pisarza czy pisarki mają szansę stworzyć coś interesującego. Wtedy popełniane błędy nie będą miały takiego znaczenia, jak na lekcjach w szkole.

Warto, aby nauczyciele pamiętali, że ich rolą jest nie tylko przekazywanie wiedzy i ocenianie, ale także odkrywanie i wspieranie talentów. Dlatego też w naszej Poradni już od kilku lat prowadzimy konkurs literacki dla dzieci i młodzieży ze stwierdzonymi specyficznymi trudnościami w uczeniu się. Nie zwracamy uwagi na błędy, ale doceniamy walory literackie i twórcze pracy. Dzięki temu udaje nam się dodać młodym ludziom wiary w siebie i siły do dalszej pracy i rozwoju.

Na uroczyste wręczenia nagród zapraszamy laureatów, rodziców i nauczycieli. Specjalnymi gośćmi są przedstawiciele wydziału oświaty, kuratorium oraz opolskich bibliotek. Pragniemy nadać całemu wydarzeniu niesamowitą oprawę i podkreślić walory nagradzanych prac.

Niesłabnące zainteresowanie konkursem i kolejni zgłaszający się młodzi twórcy, utwierdzają nas w przekonaniu, że specyficzne trudności w uczeniu się nie są przeszkodą na drodze do rozwijania talentu pisarskiego.

Bibliografia:

Bogdanowicz M. (2008). Portrety nie tylko sławnych osób z dysleksją. Gdańsk, Wydawnictwo Harmonia

Kolińska K. (1994). Miłosne czary i czarty. Gdańsk, Wydawnictwo Oskar